www.kina.resinet.pl napisał:

Historia zaczyna się niepozornie. Młoda para, Katie i Micah postanawia właśnie wspólnie zamieszkać. Początkowo podpatrujemy cały czas ich codzienne życie, czynności jakie każdy człowiek wykonuje każdego dnia, mało istotne błahostki. Istotnym momentem jest zakupienie przez Micah kamery cyfrowej, która miałaby docelowo rejestrować, to co dzieje się w nocy. Bohaterowie wpadają na taki pomysł ze względu na dziwne, niewyjaśnione zdarzenia, do których rzekomo dochodzi, gdy para śpi.
Fabuła sunie leniwie do przodu, pomimo tego, iż z biegiem dni nagrania zaczynają dowodzić niezwykłych zjawisk, mających miejsce w domu. Okazuje się, że to co się dzieje ma związek z Katie, która doświadczyła już wcześniej podobnych zdarzeń jako dziecko. Dziwne szepty, wyczuwanie czyjegoś oddechu, niewytłumaczalne hałasy itp. wprowadzają krok po kroku, minutę po minucie niepokój. Ona sama początkowo nie traktuje poważnie całej sytuacji, obracając wszystko w żart. Kiedy zdaje się być już mocno przestraszona zwrotem coraz bardziej tajemniczych wydarzeń, Micah wciąż wszystko lekceważy, bawiąc się nieustannie w filmowca- amatora. W tym przypadku ciekawość jest silniejsza od zdrowego rozsądku, który nakazywałby zaprzestanie zabawy z kamerą. Sytuacja ta przywołuje silne skojarzenia ze wspomnianym wcześniej Blair Witch Project, gdzie z pierwszej części filmu wiało totalną nudą, po to by dalej, z wolna uderzać w najczulsze punkty wyobraźni i wywoływać strach. Jednak w inny sposób niż klasyczne horrory o potworach czy maniakalnych zabójcach, gdzie kończyny ludzkie latają po całym ekranie, a krew leje się strumieniami czy tym podobne. Tutaj do końca nie wiemy co się wydarzy, czym jest tajemnicza istota, skąd przyszła i dlaczego wybrała sobie na ofiarę właśnie Katie.
Niepozorny sposób opowiadania zdarzeń okazuje się strzałem w dziesiątkę. Stopniowe budowanie napięcia, oparte na celowym pozostawianiu pytań bez odpowiedzi wywołuje zamierzony efekt. Wszystko wypadło by pewnie dużo lepiej i bardziej zaskakiwało, gdyby nie fakt, iż wcześniej mieliśmy już całkiem podobną sytuację w Blair Witch Project. Różnice są minimalne, m.in. tutaj chodzi o enigmatycznego demona, natomiast w Blair Witch mieliśmy tajemniczą i przerażającą legendę o wiedźmie. Poza tym podobieństwa się mnożą, konwencja taka sama, sposób wywoływania odpowiedniego nastroju podobnie, dlatego też nie robi to aż tak dużego wrażenia jakbyśmy mogli się spodziewać po plakacie promującym film. Pomimo najszczerszych chęci niełatwo odciąć się od dzieła D. Myricka i E. Sáncheza, który jako pierwszy wykorzystał wspomniane zabiegi.
„Paranormal activity” określiłabym jako przyzwoity. Niskim budżetem udało się zrealizować film, który odniósł niemały sukces. Nie wprowadza on może nic odkrywczego, ale potencjał do straszenia niewątpliwie ma, zwłaszcza przez niewyjaśnione zakończenie, którego aż trzy wersje krążą wśród internautów. Broni się także odmiennością, w zatrzęsieniu krwawych horrorów dzisiejszego kina, których puenta jest często znana zbyt wcześnie.

Jestem miłośnikiem horrorów i Paranormal Activity jest moim ulubionym filmem Pierwsza część nie jest tak straszna jak druga, w której jest wiele więcej przerażających i zapierających dech w piersiach scen.
Ze zniecierpliwieniem czekam na odsłonę trzeciej części
Polecam.